Levend verlies begint steeds opnieuw

 Vorige week zag ik in de krant dat minister Annelies Verlinden te gast zou zijn in 'Viva La Feta'. Het programma van Otto-Jan Ham en Jani Kazaltzis dat op Play4 wordt uitgezonden. Ook in dit artikel vond ik wat handvaten. Misschien ook wat bevestiging. Dat wat ik voel oké is, 'normaal'. Dat ik er niet alleen mee sta.

Toen ik een tijdje terug de stap naar een psycholoog zette, zat ik met hetzelfde gevoel: Neem ik nu de plaats niet in van iemand die het harder nodig heeft? Oké, ik worstel met verschillende zaken. In november ging het licht na een hoogoplopende discussie (en een kluwen van onderlinge frustraties, hartpijn, mis begrepen gevoelens en relaties,...) uit en kon ik zelfs niet meer werken. Het overkwam me nooit eerder, hoe zwaar ik het ook in 2016 en de jaren erna had. Ik wist dat er iets moest gebeuren en dankzij een lieve collega zat ik de dag daarop bij de huisarts. Een toparts als je het mij vraagt. Iemand die tijd neemt voor zijn patiënten en hun klachten au sérieux neemt, ook al zijn ze van mentale aard. Al moet ik er wel een kleine kanttekening bij maken. Het feit dat er zo snel antidepressiva worden aangeboden, daar krijg ik nog steeds kippenvel van. Ik heb toen heel duidelijk gezegd dat ik die niet wilde, hoogstens iets op natuurlijke basis. Maar de discussie over het al dan niet nemen van medicatie, zal ik hier nu niet voeren. Dat zou me te ver leiden en daar wil het vandaag eigenlijk niet over hebben.

De essentie van de boodschap van minister Verlinden is ten eerste het ongewenst kinderloos zijn + de term 'levend verlies'. Daar kreeg ik al een paar keer mee te maken. Het moet enorm zwaar zijn als je je partner (of kind,...) daadwerkelijk verliest aan de dood. Dat rouwproces is rauw, donker en vaak allesomvattend. Maar het feit dat 'levend verlies' ook erkend wordt. Ook dit is geen eindig proces, het proces begint steeds opnieuw en dat heb ik al aan den lijve ondervonden. Oké, er is zeker een evolutie. Vooral als ik het dan over het verlies van een partner/relatie heb. Bepaalde zaken probeer je te kaderen, andere gooi je overboord en na verloop van tijd worden er bepaalde zaken in een ander perspectief gezien. Loslaten is niet mijn favoriete woord en ik heb er al vaak op gesakkerd, maar ik voel dat ik na zeven jaar ook bepaalde dingen heb losgelaten. Vroeger was het essentieel voor mij om te weten waar het fout liep. Ik wilde een reden. Nu heb ik die niet meer nodig. Ik ben er zelfs niet meer mee bezig. Ik heb me op andere zaken gefocust en daarom ben ik op het punt gekomen dat ik mijn toenmalige partner zonder hartzeer kan aankijken en dat ik hem en zijn nieuwe partner alle geluk toewens. Uit de grond van mijn hart. Want wat er ook werd gezegd nadat hij me verliet, hij zal altijd degene zijn waarmee ik een ongelooflijk warme tijd heb beleefd. Waardoor hij nooit zomaar iemand zal zijn. En dat is oké. 

Los van dat verlies, wil ik het vandaag ook nog even over dat 'ongewenst kinderloos' hebben. Oké, ik heb wel nog even de tijd en het hoofdstuk is misschien nog niet volledig afgesloten, maar ik hou er toch al een aantal jaar rekening mee dat een baby van mijn vlees en bloed er niet meer zal komen. Ooit overwoog ik het om alleen te doen, maar al snel ontdekte ik bij mezelf dat dit niet de weg is die ik wil bewandelen. Alle respect voor de mama's (en papa's) die hier wel voor kiezen, maar het idee om een kind te gaan fabriceren omdat ik en ik alleen dat kind wil... Het ging er niet in bij mij. Het voelde niet oké. En dan is het oké om een kinderwens te hebben, maar daar niet voor te gaan. Ook al zijn er dan mensen die dit niet begrijpen of die er dan maar van uitgaan dat je kinderwens misschien niet groot genoeg is.

Daar heeft het eigenlijk niets mee te maken. Die kinderwens van mij is er en zal er wellicht altijd zijn, maar hij neemt andere proporties aan. Toen ik op mijn 16de mijn vriend leerde kennen, was ik daar niet mee bezig, maar gaandeweg zag ik hem als de papa van mijn/onze kindjes. De zoektocht naar een huis liep wat vertraging op waardoor we 15 jaar kinderloos bleven, maar daarna hadden we plannen. Of dat dacht ik toch. Een nieuw huis, een thuis en dan onze liefde bezegelen met het mooiste wat er bestaat. Maar zo liep het niet. Onze relatie liep spaak, ik bleef alleen achter in het nest en het is nog steeds hard dat ik na zeven jaar hier nog alleen zit. Oké, ik heb het nest gered (en heb er een tijdlang zeven op zeven moeten voor werken), maar raakt het nog gevuld? Dat is een grote vraag die ik me eigenlijk niet mag stellen. Want niemand die weet wat er nog staat te gebeuren. En ook dit is weer voor een stuk loslaten.

Doet het zeer om naar geboorterecepties te gaan, moeders in het moederhuis te bezoeken of te horen te krijgen dat er een nieuw wondertje op komst is? Zeker! Let wel: ik ben altijd blij voor de mensen in kwestie, maar het is me al vaak overkomen dat ik achteraf in de auto stap en ik de tranen de vrije loop laat. Want hé, ik heb geen kinderen, maar heb er niet voor gekozen. Ook al vinden sommige mensen dan van wel omdat ik er niet alleen voor ga. Ik zie een kind als de bezegeling van de liefde tussen een man en een vrouw en zolang ik die liefde niet meer in die puurste vorm ervaar, dan kan er voor mij geen sprake zijn van een kindje, ook al is dat altijd een wens van me geweest. En ook daar moet ik nu zelfs ook een kanttekening bij maken. Want intussen was ik een tijd samen met iemand die zelf twee kinderen heeft en sindsdien vraag ik me af of het soms opportuun is om daar nog een kind aan toe te voegen. Ja, zeggen vele mensen. Bij mij voelt dat nu zelfs een beetje anders. Misschien is het mogelijk om te aanvaarden dat het voldoende is om kinderen in je leven te hebben, ook al zijn die biologisch niet van jou. Pas op, ik ben nog op weg om dit te zien en te aanvaarden (en ik weet zelfs niet of ik werkelijk op dat punt zal uitkomen), maar het is wel een pad waar ik rekening mee hou. Die ik wil onderzoeken. Ik hou jullie op de hoogte hoe het evolueert. Maar voor nu hou ik het hierbij.

Quotes die van levensbelang kunnen zijn

 Ik merk dat ik op zoek ga, maar dat er ook gewoon veel op mijn pad komt. Dingen die ik meeneem. Die ik moet onthouden. Die ik wil onthouden. Zo speel ik met de gedachte om van die zaken een 'wall' te maken. Boven mijn bed. Met handvaten. Waar ik naar terug kan grijpen als het minder gaat. Als ik het bos even niet meer door de bomen zie. Deze dingen wil ik ook graag met jullie delen. Dan hoef je niet op zoek, dan komen ze hier op je pad. Op die manier blijven ze voor mij misschien ook beter hangen. Doordat ik ze neerschrijf, kan ik ze terug opzoeken en de sterkte eruit halen. Hopelijk heeft het ook zo'n effect op jullie.

Het voorbije weekend had ik eigenlijk niet echt iets gepland, waardoor er veel tijd en ruimte was om aan mijn rapporten te werken. Wie al een tijdje mijn blogs volgt, weet dat ik in het onderwijs sta en dat ik dat met hart en ziel doe. Al is dat hart gelijmd. Soms voel je die krassen wel en zelfs mijn leerlingen hebben er onbewust mee te maken. Dat wil ik eerlijk gezegd niet, maar het schijnt dat ik mild moet zijn voor en met mezelf. Dat probeer ik te doen. Maar ik wil ook uit die impasse geraken. Uit het gevoel dat ik niet compleet ben. Gelukkig proberen te zijn met wat ik heb en niet met wat ik niet heb. Dankbaar ben ik wel en bepaalde zaken maken me inderdaad gelukkig, maar toch blijft er een leegte. Iets dat ik in mijn eentje niet opgevuld krijg. Lukt het me ooit nog of ben ik echt een wezen die dat gevoel nodig heeft om écht gelukkig te zijn. Ik denk het laatste, maar psychologen en zoveel mensen om me heen beweren dat eerste.

Los van het feit dat ik alleen ben (en dat bedoel ik als 'zonder partner, zonder kinderen') probeer ik mezelf te ontwikkelen. Op allerlei vlakken. Leren van alles en iedereen. Wat maakt dat ik heel regelmatig iets tegenkom waarvan ik denk: hé, daar kan ik iets mee. Dat moet ik onthouden.

Zo keek ik gisteren naar 'Rebound'. Een reportage over de ex-basketter Sébastien Bellin, die gewond raakte tijdens de aanslag op Zaventem in maart 2016.

Bron: https://www.hln.be/zaventem/sebastien-bellin-42-overleefde-aanslagen-in-brussel-hoe-kijkt-hij-naar-nieuwe-aanslagen-in-europa-terreur-los-je-pas-op-door-te-verbinden-br~a5168212/

Wil je de reportage ook zien, neem dan zeker een kijkje op VRT.MAX. Hij zal er nog een tijdje beschikbaar zijn.

Ik moet zeggen dat de tranen over mijn gezicht stroomden. En die laat ik toe. Meestal op elk moment. Tranen zijn voor mij oké. Nodig zelfs. Om dingen een plaats te geven, om verdriet een uitweg aan te bieden. Het lost zeker niet alles op en ik probeer er steeds minder lang in te blijven hangen, maar ook nu weer: wees mild voor jezelf. De tijden waarin wenen als zwak bestempeld werd, zijn al lang vervlogen. Gelukkig maar.

Drie dingen onthoud ik uit het eerste halfuur van de reportage. Uiteraard kan dat voor iedereen anders zijn en ik heb misschien nog meer indrukken opgedaan. Maar de volgende drie zijn voor mij essentieel en blijven ergens hangen. Laten een stempel achter, die me sterker maken, die me op verschillende momenten misschien wel een ruggensteun geven.

1. Kies je ervoor om een slachtoffer te (blijven) zijn? Of kies je er voor om een overlever te zijn? Ik weet dat ik zeven jaar terug hier in de zetel lag. Nog geen jaar in mijn droomhuis, na een prachtige relatie van 15 gelukkige jaren. Maar ik lag hier op de schoot van mijn moetie te huilen. Omdat we er niet in geslaagd waren om de allesomvattende liefde te laten blijven werken. Ze vroeg me om niet op te geven, om sterk te zijn. En ik zei haar: Opgeven lijkt nu de makkelijkste weg. Intussen hebben er in mijn leven een aantal kennissen en vrienden jammer genoeg voor die weg gekozen. Wat zeker ook niet makkelijk is geweest, maar die de kracht en de omgeving niet hadden om van slachtoffer naar overlever te gaan. Soms verval ik ook in die gedachten. Wentel ik me in die slachtofferrol. Waarom ik? Waarom liep mijn leven niet zoals bij anderen? Samen sterk? Waarom kiest mijn partner voor zichzelf en niet voor mij of ons? Waarom kwamen er geen kinderen op mijn pad? Waarom werd ik uiteindelijk toch weer verliefd, genoot ik zo intens van dat gevoel, maar slaagde ik er opnieuw niet in om een team te smeden? Een team dat samen alles aankan. Door me in de slachtofferrol te duwen, creëer ik een enorm zwart gat voor mezelf en word ik opgeslorpt. Soms wil ik gewoon verdwijnen in dat zwarte gat omdat ik denk dat ik daar niets meer zal voelen. Maar dat is een foute gedachtegang. Integendeel, je voelt je er misselijk, alleen, donker,... Het is helemaal geen plaats waar je wil zijn. Dus ik wil mezelf als een overlever zien, niet als een slachtoffer. Elke dag opnieuw. En vanaf nu is Sébastien mijn reminder. Geef niet op, blijf doorgaan. Ga niet naar dat verdoken gat. Sta je aan de rand, ren dan, brul of spuw er misschien op. Zoek een manier om er niet aan toe te geven, om je rug ernaartoe te keren en je niet meer te laten verleiden. Toch niet tot de slachtofferput.

2. Laat je omringen door een team is zijn tweede advies. Een beetje dubbel voor mij. Ik weet al lang dat ik fantastische mensen om me heen heb. Een hele warme, attente familie, ouders uit de 1000 en ook vrienden en collega's die me een heel warm hart toedragen. Maar dat neemt niet weg dat er ook een aantal teamleden me pijn hebben gedaan. De een al wat meer dan de ander. Waardoor het soms moeilijk is om nog te weten wie oprecht en eerlijk is. Wie werkelijk begaan met je is. Dat moet ik voor mezelf wat loslaten want de afgelopen tijd heb ik me misschien te vaak afgevraagd: waarom werd ik zo behandeld? Wat had ik kunnen vermijden? Welke 'schuld' ligt bij mij in heel die situatie? Jezelf in vraag stellen, kan geen kwaad en misschien zelfs noodzakelijk, maar daar mag je niet te hard in doorgaan of het brengt voor mij wat instabiliteit. Er zijn zaken die je zelf niet in de hand hebt, waar je de hulp van anderen voor nodig hebt. Als ze die hulp niet aanreiken of ze hebben de kracht of de goesting niet om er iets aan te doen, parkeer het dan even. Loslaten vind ik zelf te moeilijk en zal ik jullie ook niet aanraden, maar probeer los te komen van vernietigende gedachten of een molen die maar blijft draaien. Blok het af. Zeg desnoods luidop 'STOP' tegen jezelf. Kan belachelijk klinken, maar helpt soms echt. Hoe ik ze later aanpak, hoop ik hier nog te kunnen neerschrijven. Voor het ogenblik parkeer ik het dus.

Focus je op de positieve elementen van je team! Geniet van de aandacht, de gestes die gebeuren. Zo belandde ik gisteren toevallig bij buren van me. Niet afgesproken, maar ze kwamen me zonder pardon oppikken. Voor een glas. Ik kan het zien als een daad uit compassie (want ach, dat arme schaap zit daar alleen), maar buig het om en wees er gewoon dankbaar voor. Dat mensen je de moeite waard vinden om je erbij te hebben!

3. Sébastien zijn benen waren door de aanslag heel zwaar gehavend. Het beeld dat hij bloedend op de grond lag, is de wereld rondgegaan. Hij besefte op dat moment dat hij enorm veel bloed verloor en dat hij dus eigenlijk niet veel tijd had. Het feit dat hij op zo'n cruciaal punt in zijn leven op zoek gaat naar redmiddelen rondom hem, vind ik een unieke gave. Men zegt dat je overlevingsdrang je wel stuurt op zo'n momenten, maar je kunt je ook laten gaan in paniek en angst. Dat deed hij niet. Hij pakte een sjaal en probeerde het bloeden te doen stoppen. Daarna legde hij ook z'n benen hoger om hetzelfde resultaat te bekomen. Misschien is die sjaal symbolisch. Ga op zoek naar hulpmiddelen als je het alleen niet red. In eerste instantie heeft de basketter het met dingen gedaan, uiteindelijk heeft de brandweer en een steward hem verder geholpen. Dus zit er niet mee in om hulp te vragen, te aanvaarden. Ze kunnen levensnoodzakelijk zijn!

Het pad dat het leven is

 Ik speelde al langer met de gedachte om mijn weg te delen. Niet omdat ik hem in het lang en breed wil uitsmeren. Wel omdat ik weet dat heel veel mensen met gelijkaardige dingen worstelen. Ik heb steeds het geluk gehad dat ik vrienden en familie op het juiste moment rondom me had. Sommigen bleven, anderen verdwenen naar de achtergrond of nog anderen lieten me zelfs helemaal los. Mijn nieuwe blog is een verhaal van vallen en weer opstaan. Wat leer je, wat overkomt je, wat neem je zelf in de hand, waar haal je je tools? Hoe kan je recht blijven op het pad vol obstakels? Hoe vind je de weg in het donker of hoe richt je je terug naar het licht? Waar haal je de kracht om een steen aan de kant te rollen? Of verzamel je je moed en laat je hem liever liggen en wandel je errond? Wat laat je achter, wat neem je mee? Wat is nodig in die rugzak en wat gooi je beter overboord? Wat is gezond, wat is uitdaging, wat gaat te ver? Krijg je na verloop van tijd weer oog voor de plekjes onderweg? Of blijf je in gedachten verzonken met je hoofd naar beneden lopen? 

Het zijn vragen die ik me vroeger nooit stelde, vandaag des te meer. Omdat we het pad hier zo lang met twee hebben bewandeld. Hand in hand. Maar toen struikelde je, of struikelden we allebei. Misschien is dat een eerlijkere weergave. Liet je los. Om zelf weer rechtop te kunnen staan. Nu zo'n zeven jaar geleden. Er is intussen zoveel gebeurd, ik heb zoveel geleerd. Maar heel eerlijk, ook al heel vaak gehuild en gedacht aan opgeven. Tegelijkertijd dagen gehad dat warmte en drive me overspoelden. Dat de verbetenheid een weg door mijn aderen zocht. Terwijl de vertwijfeling daarna terug keihard kon toeslaan. 

Ik hoop met deze nieuwe blog 'Gietjes Dagboek' mensen te kunnen bereiken die zich eenzaam voelen. Die misschien op zoek zijn naar wat steun. Hulpmiddelen. Iets waar ze naartoe kunnen grijpen als het niet gaat. Of ik die pretentie mag hebben, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het alleen loodzwaar is. Dat het soms niet gaat. Om nog te weten van welk hout pijlen te maken. Maar dat er wel een weg is. Om rechtop te blijven. Alleen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Weet dat er hier iemand is die weet hoe het voelt. Die bereikbaar is. Die wil helpen.