Ik merk dat ik op zoek ga, maar dat er ook gewoon veel op mijn pad komt. Dingen die ik meeneem. Die ik moet onthouden. Die ik wil onthouden. Zo speel ik met de gedachte om van die zaken een 'wall' te maken. Boven mijn bed. Met handvaten. Waar ik naar terug kan grijpen als het minder gaat. Als ik het bos even niet meer door de bomen zie. Deze dingen wil ik ook graag met jullie delen. Dan hoef je niet op zoek, dan komen ze hier op je pad. Op die manier blijven ze voor mij misschien ook beter hangen. Doordat ik ze neerschrijf, kan ik ze terug opzoeken en de sterkte eruit halen. Hopelijk heeft het ook zo'n effect op jullie.
Het voorbije weekend had ik eigenlijk niet echt iets gepland, waardoor er veel tijd en ruimte was om aan mijn rapporten te werken. Wie al een tijdje mijn blogs volgt, weet dat ik in het onderwijs sta en dat ik dat met hart en ziel doe. Al is dat hart gelijmd. Soms voel je die krassen wel en zelfs mijn leerlingen hebben er onbewust mee te maken. Dat wil ik eerlijk gezegd niet, maar het schijnt dat ik mild moet zijn voor en met mezelf. Dat probeer ik te doen. Maar ik wil ook uit die impasse geraken. Uit het gevoel dat ik niet compleet ben. Gelukkig proberen te zijn met wat ik heb en niet met wat ik niet heb. Dankbaar ben ik wel en bepaalde zaken maken me inderdaad gelukkig, maar toch blijft er een leegte. Iets dat ik in mijn eentje niet opgevuld krijg. Lukt het me ooit nog of ben ik echt een wezen die dat gevoel nodig heeft om écht gelukkig te zijn. Ik denk het laatste, maar psychologen en zoveel mensen om me heen beweren dat eerste.
Los van het feit dat ik alleen ben (en dat bedoel ik als 'zonder partner, zonder kinderen') probeer ik mezelf te ontwikkelen. Op allerlei vlakken. Leren van alles en iedereen. Wat maakt dat ik heel regelmatig iets tegenkom waarvan ik denk: hé, daar kan ik iets mee. Dat moet ik onthouden.
Zo keek ik gisteren naar 'Rebound'. Een reportage over de ex-basketter Sébastien Bellin, die gewond raakte tijdens de aanslag op Zaventem in maart 2016.
Bron: https://www.hln.be/zaventem/sebastien-bellin-42-overleefde-aanslagen-in-brussel-hoe-kijkt-hij-naar-nieuwe-aanslagen-in-europa-terreur-los-je-pas-op-door-te-verbinden-br~a5168212/
Wil je de reportage ook zien, neem dan zeker een kijkje op
VRT.MAX. Hij zal er nog een tijdje beschikbaar zijn.
Ik moet zeggen dat de tranen over mijn gezicht stroomden. En die laat ik toe. Meestal op elk moment. Tranen zijn voor mij oké. Nodig zelfs. Om dingen een plaats te geven, om verdriet een uitweg aan te bieden. Het lost zeker niet alles op en ik probeer er steeds minder lang in te blijven hangen, maar ook nu weer: wees mild voor jezelf. De tijden waarin wenen als zwak bestempeld werd, zijn al lang vervlogen. Gelukkig maar.
Drie dingen onthoud ik uit het eerste halfuur van de reportage. Uiteraard kan dat voor iedereen anders zijn en ik heb misschien nog meer indrukken opgedaan. Maar de volgende drie zijn voor mij essentieel en blijven ergens hangen. Laten een stempel achter, die me sterker maken, die me op verschillende momenten misschien wel een ruggensteun geven.
1. Kies je ervoor om een slachtoffer te (blijven) zijn? Of kies je er voor om een overlever te zijn? Ik weet dat ik zeven jaar terug hier in de zetel lag. Nog geen jaar in mijn droomhuis, na een prachtige relatie van 15 gelukkige jaren. Maar ik lag hier op de schoot van mijn moetie te huilen. Omdat we er niet in geslaagd waren om de allesomvattende liefde te laten blijven werken. Ze vroeg me om niet op te geven, om sterk te zijn. En ik zei haar: Opgeven lijkt nu de makkelijkste weg. Intussen hebben er in mijn leven een aantal kennissen en vrienden jammer genoeg voor die weg gekozen. Wat zeker ook niet makkelijk is geweest, maar die de kracht en de omgeving niet hadden om van slachtoffer naar overlever te gaan. Soms verval ik ook in die gedachten. Wentel ik me in die slachtofferrol. Waarom ik? Waarom liep mijn leven niet zoals bij anderen? Samen sterk? Waarom kiest mijn partner voor zichzelf en niet voor mij of ons? Waarom kwamen er geen kinderen op mijn pad? Waarom werd ik uiteindelijk toch weer verliefd, genoot ik zo intens van dat gevoel, maar slaagde ik er opnieuw niet in om een team te smeden? Een team dat samen alles aankan. Door me in de slachtofferrol te duwen, creëer ik een enorm zwart gat voor mezelf en word ik opgeslorpt. Soms wil ik gewoon verdwijnen in dat zwarte gat omdat ik denk dat ik daar niets meer zal voelen. Maar dat is een foute gedachtegang. Integendeel, je voelt je er misselijk, alleen, donker,... Het is helemaal geen plaats waar je wil zijn. Dus ik wil mezelf als een overlever zien, niet als een slachtoffer. Elke dag opnieuw. En vanaf nu is Sébastien mijn reminder. Geef niet op, blijf doorgaan. Ga niet naar dat verdoken gat. Sta je aan de rand, ren dan, brul of spuw er misschien op. Zoek een manier om er niet aan toe te geven, om je rug ernaartoe te keren en je niet meer te laten verleiden. Toch niet tot de slachtofferput.
2. Laat je omringen door een team is zijn tweede advies. Een beetje dubbel voor mij. Ik weet al lang dat ik fantastische mensen om me heen heb. Een hele warme, attente familie, ouders uit de 1000 en ook vrienden en collega's die me een heel warm hart toedragen. Maar dat neemt niet weg dat er ook een aantal teamleden me pijn hebben gedaan. De een al wat meer dan de ander. Waardoor het soms moeilijk is om nog te weten wie oprecht en eerlijk is. Wie werkelijk begaan met je is. Dat moet ik voor mezelf wat loslaten want de afgelopen tijd heb ik me misschien te vaak afgevraagd: waarom werd ik zo behandeld? Wat had ik kunnen vermijden? Welke 'schuld' ligt bij mij in heel die situatie? Jezelf in vraag stellen, kan geen kwaad en misschien zelfs noodzakelijk, maar daar mag je niet te hard in doorgaan of het brengt voor mij wat instabiliteit. Er zijn zaken die je zelf niet in de hand hebt, waar je de hulp van anderen voor nodig hebt. Als ze die hulp niet aanreiken of ze hebben de kracht of de goesting niet om er iets aan te doen, parkeer het dan even. Loslaten vind ik zelf te moeilijk en zal ik jullie ook niet aanraden, maar probeer los te komen van vernietigende gedachten of een molen die maar blijft draaien. Blok het af. Zeg desnoods luidop 'STOP' tegen jezelf. Kan belachelijk klinken, maar helpt soms echt. Hoe ik ze later aanpak, hoop ik hier nog te kunnen neerschrijven. Voor het ogenblik parkeer ik het dus.
Focus je op de positieve elementen van je team! Geniet van de aandacht, de gestes die gebeuren. Zo belandde ik gisteren toevallig bij buren van me. Niet afgesproken, maar ze kwamen me zonder pardon oppikken. Voor een glas. Ik kan het zien als een daad uit compassie (want ach, dat arme schaap zit daar alleen), maar buig het om en wees er gewoon dankbaar voor. Dat mensen je de moeite waard vinden om je erbij te hebben!
3. Sébastien zijn benen waren door de aanslag heel zwaar gehavend. Het beeld dat hij bloedend op de grond lag, is de wereld rondgegaan. Hij besefte op dat moment dat hij enorm veel bloed verloor en dat hij dus eigenlijk niet veel tijd had. Het feit dat hij op zo'n cruciaal punt in zijn leven op zoek gaat naar redmiddelen rondom hem, vind ik een unieke gave. Men zegt dat je overlevingsdrang je wel stuurt op zo'n momenten, maar je kunt je ook laten gaan in paniek en angst. Dat deed hij niet. Hij pakte een sjaal en probeerde het bloeden te doen stoppen. Daarna legde hij ook z'n benen hoger om hetzelfde resultaat te bekomen. Misschien is die sjaal symbolisch. Ga op zoek naar hulpmiddelen als je het alleen niet red. In eerste instantie heeft de basketter het met dingen gedaan, uiteindelijk heeft de brandweer en een steward hem verder geholpen. Dus zit er niet mee in om hulp te vragen, te aanvaarden. Ze kunnen levensnoodzakelijk zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten