Levend verlies begint steeds opnieuw

 Vorige week zag ik in de krant dat minister Annelies Verlinden te gast zou zijn in 'Viva La Feta'. Het programma van Otto-Jan Ham en Jani Kazaltzis dat op Play4 wordt uitgezonden. Ook in dit artikel vond ik wat handvaten. Misschien ook wat bevestiging. Dat wat ik voel oké is, 'normaal'. Dat ik er niet alleen mee sta.

Toen ik een tijdje terug de stap naar een psycholoog zette, zat ik met hetzelfde gevoel: Neem ik nu de plaats niet in van iemand die het harder nodig heeft? Oké, ik worstel met verschillende zaken. In november ging het licht na een hoogoplopende discussie (en een kluwen van onderlinge frustraties, hartpijn, mis begrepen gevoelens en relaties,...) uit en kon ik zelfs niet meer werken. Het overkwam me nooit eerder, hoe zwaar ik het ook in 2016 en de jaren erna had. Ik wist dat er iets moest gebeuren en dankzij een lieve collega zat ik de dag daarop bij de huisarts. Een toparts als je het mij vraagt. Iemand die tijd neemt voor zijn patiënten en hun klachten au sérieux neemt, ook al zijn ze van mentale aard. Al moet ik er wel een kleine kanttekening bij maken. Het feit dat er zo snel antidepressiva worden aangeboden, daar krijg ik nog steeds kippenvel van. Ik heb toen heel duidelijk gezegd dat ik die niet wilde, hoogstens iets op natuurlijke basis. Maar de discussie over het al dan niet nemen van medicatie, zal ik hier nu niet voeren. Dat zou me te ver leiden en daar wil het vandaag eigenlijk niet over hebben.

De essentie van de boodschap van minister Verlinden is ten eerste het ongewenst kinderloos zijn + de term 'levend verlies'. Daar kreeg ik al een paar keer mee te maken. Het moet enorm zwaar zijn als je je partner (of kind,...) daadwerkelijk verliest aan de dood. Dat rouwproces is rauw, donker en vaak allesomvattend. Maar het feit dat 'levend verlies' ook erkend wordt. Ook dit is geen eindig proces, het proces begint steeds opnieuw en dat heb ik al aan den lijve ondervonden. Oké, er is zeker een evolutie. Vooral als ik het dan over het verlies van een partner/relatie heb. Bepaalde zaken probeer je te kaderen, andere gooi je overboord en na verloop van tijd worden er bepaalde zaken in een ander perspectief gezien. Loslaten is niet mijn favoriete woord en ik heb er al vaak op gesakkerd, maar ik voel dat ik na zeven jaar ook bepaalde dingen heb losgelaten. Vroeger was het essentieel voor mij om te weten waar het fout liep. Ik wilde een reden. Nu heb ik die niet meer nodig. Ik ben er zelfs niet meer mee bezig. Ik heb me op andere zaken gefocust en daarom ben ik op het punt gekomen dat ik mijn toenmalige partner zonder hartzeer kan aankijken en dat ik hem en zijn nieuwe partner alle geluk toewens. Uit de grond van mijn hart. Want wat er ook werd gezegd nadat hij me verliet, hij zal altijd degene zijn waarmee ik een ongelooflijk warme tijd heb beleefd. Waardoor hij nooit zomaar iemand zal zijn. En dat is oké. 

Los van dat verlies, wil ik het vandaag ook nog even over dat 'ongewenst kinderloos' hebben. Oké, ik heb wel nog even de tijd en het hoofdstuk is misschien nog niet volledig afgesloten, maar ik hou er toch al een aantal jaar rekening mee dat een baby van mijn vlees en bloed er niet meer zal komen. Ooit overwoog ik het om alleen te doen, maar al snel ontdekte ik bij mezelf dat dit niet de weg is die ik wil bewandelen. Alle respect voor de mama's (en papa's) die hier wel voor kiezen, maar het idee om een kind te gaan fabriceren omdat ik en ik alleen dat kind wil... Het ging er niet in bij mij. Het voelde niet oké. En dan is het oké om een kinderwens te hebben, maar daar niet voor te gaan. Ook al zijn er dan mensen die dit niet begrijpen of die er dan maar van uitgaan dat je kinderwens misschien niet groot genoeg is.

Daar heeft het eigenlijk niets mee te maken. Die kinderwens van mij is er en zal er wellicht altijd zijn, maar hij neemt andere proporties aan. Toen ik op mijn 16de mijn vriend leerde kennen, was ik daar niet mee bezig, maar gaandeweg zag ik hem als de papa van mijn/onze kindjes. De zoektocht naar een huis liep wat vertraging op waardoor we 15 jaar kinderloos bleven, maar daarna hadden we plannen. Of dat dacht ik toch. Een nieuw huis, een thuis en dan onze liefde bezegelen met het mooiste wat er bestaat. Maar zo liep het niet. Onze relatie liep spaak, ik bleef alleen achter in het nest en het is nog steeds hard dat ik na zeven jaar hier nog alleen zit. Oké, ik heb het nest gered (en heb er een tijdlang zeven op zeven moeten voor werken), maar raakt het nog gevuld? Dat is een grote vraag die ik me eigenlijk niet mag stellen. Want niemand die weet wat er nog staat te gebeuren. En ook dit is weer voor een stuk loslaten.

Doet het zeer om naar geboorterecepties te gaan, moeders in het moederhuis te bezoeken of te horen te krijgen dat er een nieuw wondertje op komst is? Zeker! Let wel: ik ben altijd blij voor de mensen in kwestie, maar het is me al vaak overkomen dat ik achteraf in de auto stap en ik de tranen de vrije loop laat. Want hé, ik heb geen kinderen, maar heb er niet voor gekozen. Ook al vinden sommige mensen dan van wel omdat ik er niet alleen voor ga. Ik zie een kind als de bezegeling van de liefde tussen een man en een vrouw en zolang ik die liefde niet meer in die puurste vorm ervaar, dan kan er voor mij geen sprake zijn van een kindje, ook al is dat altijd een wens van me geweest. En ook daar moet ik nu zelfs ook een kanttekening bij maken. Want intussen was ik een tijd samen met iemand die zelf twee kinderen heeft en sindsdien vraag ik me af of het soms opportuun is om daar nog een kind aan toe te voegen. Ja, zeggen vele mensen. Bij mij voelt dat nu zelfs een beetje anders. Misschien is het mogelijk om te aanvaarden dat het voldoende is om kinderen in je leven te hebben, ook al zijn die biologisch niet van jou. Pas op, ik ben nog op weg om dit te zien en te aanvaarden (en ik weet zelfs niet of ik werkelijk op dat punt zal uitkomen), maar het is wel een pad waar ik rekening mee hou. Die ik wil onderzoeken. Ik hou jullie op de hoogte hoe het evolueert. Maar voor nu hou ik het hierbij.