Ik speelde al langer met de gedachte om mijn weg te delen. Niet omdat ik hem in het lang en breed wil uitsmeren. Wel omdat ik weet dat heel veel mensen met gelijkaardige dingen worstelen. Ik heb steeds het geluk gehad dat ik vrienden en familie op het juiste moment rondom me had. Sommigen bleven, anderen verdwenen naar de achtergrond of nog anderen lieten me zelfs helemaal los. Mijn nieuwe blog is een verhaal van vallen en weer opstaan. Wat leer je, wat overkomt je, wat neem je zelf in de hand, waar haal je je tools? Hoe kan je recht blijven op het pad vol obstakels? Hoe vind je de weg in het donker of hoe richt je je terug naar het licht? Waar haal je de kracht om een steen aan de kant te rollen? Of verzamel je je moed en laat je hem liever liggen en wandel je errond? Wat laat je achter, wat neem je mee? Wat is nodig in die rugzak en wat gooi je beter overboord? Wat is gezond, wat is uitdaging, wat gaat te ver? Krijg je na verloop van tijd weer oog voor de plekjes onderweg? Of blijf je in gedachten verzonken met je hoofd naar beneden lopen?
Het zijn vragen die ik me vroeger nooit stelde, vandaag des te meer. Omdat we het pad hier zo lang met twee hebben bewandeld. Hand in hand. Maar toen struikelde je, of struikelden we allebei. Misschien is dat een eerlijkere weergave. Liet je los. Om zelf weer rechtop te kunnen staan. Nu zo'n zeven jaar geleden. Er is intussen zoveel gebeurd, ik heb zoveel geleerd. Maar heel eerlijk, ook al heel vaak gehuild en gedacht aan opgeven. Tegelijkertijd dagen gehad dat warmte en drive me overspoelden. Dat de verbetenheid een weg door mijn aderen zocht. Terwijl de vertwijfeling daarna terug keihard kon toeslaan.
Ik hoop met deze nieuwe blog 'Gietjes Dagboek' mensen te kunnen bereiken die zich eenzaam voelen. Die misschien op zoek zijn naar wat steun. Hulpmiddelen. Iets waar ze naartoe kunnen grijpen als het niet gaat. Of ik die pretentie mag hebben, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het alleen loodzwaar is. Dat het soms niet gaat. Om nog te weten van welk hout pijlen te maken. Maar dat er wel een weg is. Om rechtop te blijven. Alleen. Hoe moeilijk dat soms ook is. Weet dat er hier iemand is die weet hoe het voelt. Die bereikbaar is. Die wil helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten